همیشه خیال می کردم موی انسان هیچ گونه احساس و درک و شعوری ندارد.
چند روزی است اما سر موهایم احساس درد میکنم.
محل آموزشی ام را در گوگل ارث، کامل رصد کردم، اما افاقه نکرد.
آن قدر با خدمت رفته ها رای زدم که چنین کنم یا چنان....اما افاقه نکرد.
دیشب هم ساکم را بستم....اما باز هم افاقه نکرد...
حالا که دارم می روم درد میکنند.....سر موهایم.
اگر دفترچه خاطراتم، ذهن بی سر و سامانم یادشان برود، موهایم یادشان نخواهد رفت...هفت صبح ﺩﻭشنبه اول اردیبهشت را!
امروز من یک سربازم...اصلا سرباز صفر....زیر صفر!
امروز شرافتمندانه ترین گمنامی ام را قاب میکنم لای دفترچه خاطرات ذهنم.
به شرافت آریو برزن و ذکاوتش!
به شرافت موهای مجعد سربازانی که سورنا تنها نام دارشان بود و مابقی گم در تاریخ...
به شرافت قتل گاه زعفرانی نیزه داران جلال الدین خوارزمشاه غیور!
به شرافت بی دفاع ترین تفنگ داران عباس میرزا.
به شرافت رد پاهای فانی تشنگان والفجر 1 در رمل های فکه.
به شرافت پنجی که چهار شد.
به شرافت جمشید دانایی فر.
به شرافت مرز های جویده شده ی سرزمینم
به شرافت گمنام ترین گمنام ترین گمنام ترین های سرزمینم!
سوگند یاد میکنم...اگر این سرِ حلق شده نحر شود دانه ای از رمل هایش را به دست باد مخالف نخواهم سپرد!
پیامبر مهر و عطوفت: " حب الوطن من الایمان"
__________________________
1) دوستان عزیز خدانگهدار
2) تا دوماه احتمالا خبری از من و موهای دردآلودم نخواهید شنید
3) سربازان را زیاد دعاکنید!!
4) سند روایت انتهایی را بررسی کنید.
